دیگر چیزی به تاریخ انقضای آرزوهای این سال هم نمانده ...
مرا ببخش ای دوست...
اگر ناخواسته دلت را شکستم...
اگر در ازدحام صدای شهر، نشنیدم صدایت را ...
اگر همراه روزهای غمگینت نبودم ...
مرا ببخش...
اگر نتوانستم آنگونه باشم که میخواستی...
اگر خستگی هایم کلامی شد که قلبت رنجید...
مرا ببخش...
اگر نبودم آن زمان که می باید حضور می داشتم...
مرا ببخش ای دوست
برای تمام ندیدن هایم، نبودن هایم ، بدی هایم...
تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم
تو چیستی که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق سرگشته روی کردابم
تو در کدام سحر بر کدام اسب سپید
تورا کدام خدا
تو را کدام جهان
تو از کدام ترانه تو از کدام صدف
تو در کدام چمن همره کدام نسیم
تو از کدام سبو
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین ، آه
مدام پیش نگاهی ، مدام پیش نگاه
کدام نشاه دمیده از تو در تن من
که ذره ها وجود تو را که می بیند
به رقص می آیند
سرود می خوانند
چه آرزوی محالیست زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!
به من بگو که برو در دهان شیر بمیر
بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر
تو را به هر چه تو گویی به دوستی سوگند
هر آنچه خواهی از من بخواه ، صبر مخواه
که صبر راه درازی ، به مرگ پیوسته ست
تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
تو دور دست امیدی و پای من خسته ست
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو باز است و راه من بسته ست
ف.مشیری
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد
نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است
رختها را بکنیم
آب در یک قدمی است...سهراب
می سرایم «تو» و چشمان «نو» را
نه سپیدی
نه غزل
توئی ان شعر دل انگیز بلند
که پر از مثوی بارانی...
منم آن شاعر بیدل
که فقط
برق چشمان تو را می بیند
سبک من عاشقی و
قافیه ام دلتنگی ست...
منم ان مست و پریشان نگاهت
که دلم ...
تو و احساس تو را می خواهد...
زندگی جیره مختصری است مثل یک فنجان چای؛
و کنارش «عشق» است مثل یه حبه قند؛
زندگی را با عشق نوش جان باید کرد...
